ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ

Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε.  Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος.  Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ; Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την "νίκη" της.  Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου; Όταν έφθασε το πρώτο πλοίο που ξεφόρτωνε Άγγ

Να λοιπόν που έπεσαν κι οι μάσκες και φανήκανε οι δαίμονες  γεμάτοι υπ εροψία να αλυχτούν, να φοβερίζουν και να απειλούν  π ως θα μας λιανίσουν... Να λοιπόν   που  είδαμε τώρα πως εκείνοι που θέλανε να τους νομίζουμε για φίλο υς , είναι εκείνοι που χρόνι α τώρα  σχεδιά ζ ανε π ω ς να μας τα πάρουν όλα... Όχι, δεν είναι μόνο το σπίτι σου που βάλανε σημάδι οι μιαροί... Όχι, δεν είναι που μας θέλουν εξαθλιωμένους και ρημαγμένους ... Όχι, δεν είναι που βάλανε την ζωή μας στόχο... Ετούτοι δεν θέλουν τα λεφτά μας... Μήτε τον ήλιο ή τις θάλασσές μας θέλουν να μας πάρουνε... Αυτά που θέλουν να μας στερήσουν είναι πολύ ανώτερα και σπουδαία… Είναι η περηφάνια μας και η περπατησιά μας. Είναι η ελπίδα και η πίστη μας. Είναι η ψυχή μας, τελικά, που ποθούν να λυγίσουν, να την κατακτήσουν και να την κάνουνε δικιά τους… Βάλανε, το λοιπόν, σαν παγίδα τον μαμωνά για να μας ξεγελάσουν και να αλλοιώσουν εκείν α  που οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν. Ετούτοι οι δαίμονες θ

Κάπου διαβάσαμε ένα ωραίο παράδειγμα για το τι αγοράζαμε το 1999 (πριν το ευρώ) με 1.000 δραχμές και πόσο πληρώνουμε σήμερα για τα ίδια προϊόντα, σε σύγκριση με τους βασικούς μισθούς τότε και τώρα. Τι αγοράζαμε το 1999; Τ σιγάρα αμερικάνικα: 400 δραχμές. Τυρόπιτα: 100 δραχμές. Καφές φραπόγαλο: 500 δραχμές. Σύνολο 1.000 δραχμές, με βασ ι κό μισθό 170.000 δραχμές. Τι αγοράζουμε το 2014; Τσιγάρα αμερικάνικα: 4,70 ευρώ. Τυρόπιτα 1,5 ευρώ. Καφές φραπόγαλο: 3 ευρώ. Σύνολο 9,2 ευρώ, δηλαδή 3.135 δραχμές με βασικό μισθό 480 ευρώ, δηλαδή 163.000 δραχμές. 15 χρόνια μετά, το κόστος ζωής τριπλασιάστηκε, ενώ ο βασικός μισθός μειώθηκε. Η χώρα χρεοκόπησε, έχει ένα χρέος που δεν βγαίνει και μεγάλο μέρος του πληθυσμού απειλείται να χάσει τις περιουσίες του, ενώ πολλοί έχουν ήδη αυτοκτονήσει ή έχουν φύγει για το εξωτερικό. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΥΡΩ. Τα μάτια μας 14 μην το χάσουμε. Ε;;; ΥΓ. Ξιπασμένοι ευρωχωριάτες γίναμε. Μένουμε στο ευρώ για χάριν της φαντασίας μας, της μεγαλομανίας μας, τ