Η ΑΣΧΗΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ...


«Η ζωή δεν έχει σκοπό. Μη σοκάρεσαι γι΄ αυτό. 
Όλη η ιδέα του σκοπού είναι λανθασμένη, 
προέρχεται από την απληστία. 
Η ζωή είναι καθαρή χαρά, είναι παιχνίδι, 
είναι διασκέδαση, είναι γέλιο, 
χωρίς απολύτως κανένα σκοπό. 
Η ζωή είναι από μόνη της σκοπός… 
Ακριβώς, όπως τα μικρά παιδιά, που παίζουν στην παραλία 
και μαζεύουν κοχύλια και χρωματιστά βότσαλα, 
για ποιο σκοπό; Δεν υπάρχει σκοπός.»



Πόσο σοφά, πόσο τέλεια, πόσο αρμονικά αποτυπώνει η φύση την πορεία και την εξέλιξη αυτή μέσα από όλη αυτή τη μετάβαση των εννέα μηνών στην κοιλιά τής μητέρας και τη γέννηση. Ουσιαστικά, μιλάμε για μια γρήγορη εξελικτική πορεία από μικροοργανισμό σε υδρόβιο, σε αμφίβιο, σε ερπετό, σε θηλαστικό. Όλη η ανθρώπινη εξέλιξη εκατομμυρίων ετών, αποτυπώνεται στην βρεφική εξέλιξη μέσα στους πρώτους μήνες τής ζωής μας…

Κάθε βρέφος γεννιέται αγνό κι αληθινό, αγαπάει έντονα, κλαίει πραγματικά, γελάει αληθινά, δεν υποκρίνεται, δεν κοροϊδεύει, δεν λέει ψέματα. Αισθάνεται,  αλλά δεν γνωρίζει τίποτα από τον ψεύτικο κόσμο μας. Γι΄ αυτό και είναι σοφό, επειδή γνωρίζει, ότι δεν γνωρίζει, μόνο αισθάνεται. 


Ας έρθουμε πάλι στο βρέφος. Το βρέφος αγαπάει αρχικά τον εαυτό του, αλλά και τη μητέρα του, που όμως είναι ακόμα κομμάτι της, που μόλις διαχωρίστηκε. Ένας διαχωρισμός επώδυνος, τραυματικός. Είναι η πρώτη αρνητική, αλλά και φυσική εμπειρία, που βιώνει έντονα στη ζωή του. Εμπειρία απαραίτητη, για να φθάσει στην ανεξαρτητοποίησή του, για δημιουργηθεί το εγώ του. Απ΄αυτό το σημείο αρχίζει η απομάκρυνσή του από την αγνότητα και τη σοφία. Η ανάπτυξη τού εγώ και τού μυαλού του, θα τον βάλουν στην σφαίρα τού ψέματος και τής φαντασίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ζωή του εξελισσόταν φυσιολογικά. Ο παρθένος οργανισμός του όμως, σύντομα θα μολυνθεί, αφού έρχεται η στιγμή, να γευτεί το βαρύ δηλητήριο, που λέγεται κοινωνία.

Η κοινωνία έρχεται για να καταστρέψει όλη αυτή την αγνότητα, την αγάπη, την ασφάλεια, που βίωσε τα πρώτα αυτά χρόνια τής ζωής του. Οι θαυμαστές εξελικτικές εμπειρίες, που απέκτησε, πρόκειται να ξεχαστούν και να διαστρεβλωθούν, η αγάπη για τον εαυτό του, επίσης θα καταστραφεί. Αυτά επιτάσσει η άρρωστη κοινωνία μας. Πρέπει η φυσιολογική του λειτουργία να αντιστραφεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι γνώσεις, που απέκτησε από την εμπειρία τής κύησης και τής γέννησης να χαθούν δια παντός. Η αγάπη, που ένοιωθε για τον εαυτό του, πρέπει κι αυτή να διαστραφεί και να κατευθυνθεί προς τα έξω. Αποτέλεσμα είναι να χάσει οριστικά την ατομικότητα και τη σοφία του και να αρχίσει να κοπαδοποιείται…

Κατ΄αυτό τον τρόπο το παιδί μαθαίνει ν΄ασχολείται με όλους τους άλλους, που υπάρχουν γύρω του (γονείς, συγγενείς, φίλους) κι αρχίζει να ξεχνάει τον εαυτό του. Είναι και η εποχή, που χτίζεται ο ψεύτικος εαυτός του, το εγώ. Σύντομα θα ταυτιστεί με αυτό. Το εγώ είναι αναγκαίο, για να μπορέσει να επιβιώσει στον κόσμο που ζούμε, όμως είναι και υπεύθυνο για την πτώση αυτή.

Χάνει την εμπειρία και αποκτάει το νου μέσω τής ομιλίας και τής γλώσσας. Ξεχνά την πραγματικότητα τού βιώματος και μπαίνει στον ψεύτικο κόσμο τού λόγου και τού νου. Ουσιαστικά, αφήνει τον αληθινό κόσμο, που διαβιούσε, για να μπει σε ένα κόσμο παραλογισμού και φαντασίας, σ΄ένα κόσμο βλακείας και αυταπάτης. 


Μάς έχουν χειραγωγήσει και δεν το έχουμε καταλάβει, γι΄αυτό κι έχουμε ξεπέσει τόσο πολύ. Έχουμε φτάσει να αδιαφορούμε ή και να μισούμε θανάσιμα τους εαυτούς μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ας προσέξουμε πώς συμπεριφερόμαστε στα σώματά μας: πίνουμε αλκοόλ, καπνίζουμε, παίρνουμε ναρκωτικά, είμαστε παχύσαρκοι ή ισχνοί, χάνουμε τον πολύτιμο ύπνο μας ξενυχτάμε, τρεφόμαστε με σκουπίδια, που απλά είναι νόστιμα, καταπίνουμε φάρμακα σαν καραμέλες, δεν γυμναζόμαστε, δεν διασκεδάζουμε, δεν αγαπάμε.

Αντιθέτως, ζηλεύουμε, οργιζόμαστε, βρίζουμε, χτυπάμε, κλέβουμε, κριτικάρουμε… Η ανθρωπότητα όλη έχει ακολουθήσει τελείως λάθος δρόμο μέχρι τώρα, αυτοκαταστρεφόμαστε και δεν μας νοιάζει καθόλου γι΄αυτό.

 
Γεννήθηκες τελείως διαφορετικός, ποτέ δεν ήσουν αυτός, που είσαι τώρα. Όταν γεννήθηκες δεν ήσουν χριστιανός, μουσουλμάνος ή κομμουνιστής, έλληνας, γερμανός ή μεξικανός. Ήσουν ένα άγραφο λευκό χαρτί, γάργαρο τρεχούμενο νερό, απάτητο καθάριο χιόνι στις βουνοκορφές. Τίποτα δεν είχε γραφτεί επάνω σου, όταν γεννήθηκες, καμμία λάσπη δεν είχε μολύνει το αίμα σου, ούτε η Βίβλος ούτε το Κοράνι ούτε το Κεφάλαιο τού Μαρξ. Είχες μόνο ως παρακαταθήκη τις σπουδαίες εμπειρίες τής γήινης εξέλιξής σου. Κι αντί να τις αναπτύξεις κι άλλο και να εξελιχθείς, έπεσες στην παγίδα, μπήκες στο Σύστημα. 


Έχεις χάσει το γέλιο, με το οποίο γεννήθηκες, έχεις χάσει τον τρόπο να είσαι φυσικός και υγιής. Επέλεξες το θάνατο αντί για τη ζωή, τη θλίψη αντί για τη χαρά, την υποκρισία αντί τον αυθορμητισμό, το ψέμα αντί την αλήθεια. Ζεις ένα είδος κοινωνικού κώματος και αφασίας. Έχεις μπει μέσα στον τάφο τής κοινωνίας. Βγες από εκεί, αναστήσου, γίνε ξανά μωρό, γέλα αυθόρμητα με την καρδιά σου, τραγούδα χαρούμενα, πήδα, τρέξε ανέμελα, κοίτα ξανά το ηλιοβασίλεμα, την ανατολή. Πέτα τα δεκανίκια σου και τις ταυτότητες, που σού έδωσε η κοινωνία σου, τρέξε ελεύθερος στη φύση. Ακόμα και το γέλιο σου ψεύτικο είναι. Όταν γελάς από την καρδιά σου, τότε το σκοτάδι εξαφανίζεται, τότε γίνεσαι πάλι αυθεντικός. Η δυστυχία είναι αποδεκτή από την κοινωνία σου, η χαρά όχι.

«Πρέπει ν΄ αναλάβεις εσύ την ευθύνη για τον εαυτό σου. Θα είσαι σε θέση να την αναλάβεις, μόνο, όταν αρχίσεις να αγαπάς αυτό που είσαι. Έτσι σε θέλει η ύπαρξή σου να είσαι... Να είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Και να θυμάσαι, ότι παίρνεις μεγάλο ρίσκο, όταν δηλώνεις, πως είσαι απλώς ο εαυτός σου. Δεν ανήκεις πλέον σε κανένα πλήθος, σε κανένα κοπάδι. Όλα αυτά είναι απλά κοπάδια...» 


πηγη ελευθερη ερευνα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

" Πως βγήκε η φράση. το πούτσο κλαίγαν η ειναι για τον πούτσο..

Κι αφού γεννήθηκες λόγω της καύλας, ζήσε και πέθανε με καύλα.

ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΥΖΩΝΩΝ: Είναι κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί...