ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ

Ο ΑΛΗΘΕΣΤΕΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΧΕΙ ΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΟΝ "ΚΡΑΤΥΛΟ". ΕΚΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΛΕΞΗ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕΡΗΤΙΚΟ "Α" ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΗΘΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΦΡΟΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ΟΤΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩΧΡΟΝΙΚΟ, ΕΧΕΙ ΜΕΘΕΞΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ. ΕΤΣΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ. ΘΕΟΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕ ΤΟ ΘΕΕΙΝ Ή ΤΡΕΧΕΙΝ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΤΙΚΟ Ή ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΤΡΕΞΙΜΟ. Η ΘΕΑ ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, Η ΑΘΗΝΑ, ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΛΕΚΥ. Η ΠΥΡΑΚΤΩΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ Η ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ Ή ΣΤΟΧΑΣΜΟ ΓΕΝΝΑ, ΑΝΩΘΕΝ, ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ. ΑΥΤΗ Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΙΚΟΝΟΠΛΑΣΙΑ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΑΕΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΜΑΣ. ΑΥΤΗ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Ή ΑΘΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΓΕΝΝΗΣΗ. ΕΤΣΙ ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ

Πριν γίνει ο ισθμός της Κορίνθου, για να έκανε κάποιος το ταξίδι Πειραιάς-Πάτρα θα έπρεπε να κάνει τον γύρο της Πελοποννήσου.  Για να κόψουν δρόμο, έβγαζαν τα πλοία στο στενό του Ισθμού και βάζοντας μεγάλα ξύλα από κάτω, έσερναν το πλοίο πάνω στη γη μέχρι να το βγάλουν από τον Κορινθιακό κόλπο.  Φυσικά όλη αυτή η διαδικασία ήθελε αρκετές μέρες και ήταν πάρα πολύ κουραστική για τους ναυτικούς που το τραβούσαν. Όμως σε αυτό το στενό κομμάτι της γης υπήρχαν πάρα πολλοί οίκοι ανοχής. Έτσι λοιπόν οι ναυτικοί, παρόλο που κουράζονταν, προτιμούσαν να σέρνουν το καράβι και να πηγαίνουν στους οίκους ανοχής παρά να κάνουν τον κύκλο. Έτσι λοιπόν οι ντόπιοι έβγαλαν την φράση ότι «το μ***ί σέρνει καράβι».  πηγη  Greatlie  

Ὥστε προσήκει ἡγεῖσθαι εὐδαιμονεστάτους τούτους, Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε πάρα πολύ ευτυχισμένους αυτούς,  οἵτινες κινδυνεύσαντες οι οποίοι, αφού αγωνίστηκαν ὑπέρ μεγίστων και καλλίστων για τα πιο μεγάλα και τα πιο ευγενή (ιδανικά), οὕτω τόν βίον ἐτελεύτησαν, έτσι τελείωσαν τη ζωή τους, οὐκ ἐπιτρέψαντες περί αὑτῶν τῇ τύχῃ χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στην τύχη οὐδ’ ἀναμείναντες τόν αὐτόματον θάνατον, χωρίς να περιμένουν το φυσικό θάνατο, ἀλλ’ έκλεξάμενοι τόν κάλλιστον. αλλά διαλέγοντας τον πιο ωραίο. Καί γάρ τοι ἀγήρατοι μέν ἔσονται) αἱ μνῆμαι αὐτῶν, Και γι' αυτό βέβαια αγέραστη θα είναι η ανάμνηση τους ζηλωταί δέ (εἰσί) ὑπό πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί· και αξιοζήλευτες από όλους τους ανθρώπους οι τιμές τους· οἵ πενθοῦνται μέν διά τήν φύσιν ὡς θνητοί, αυτοί βέβαια πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί, ὑμνοῦνται δέ ὡς ἀθάνατοι διά τήν ἀρετήν. υμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητας τους. Καί γάρ τοι θάπ