Υστερεί η Δημοκρατία σήμερα σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα…
παρά τα κάποια τρωτά της η δημοκρατία
τηρούσε απαρέγκλιτα τις θεμελιώδεις αρχές
ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Λειτουργούσε με ευλάβεια η λογοδοσία
και όποιος παρέβαινε τους νόμους ετιμωρείτο,
όσο ψηλά και αν ευρίσκετο, όποια υψηλή θέση
κι αν κατείχε.
Κλασικό παράδειγμα έχουμε την περίπτωση του Μιλτιάδη
του ένδοξου νικητή του Μαραθώνα το 490 π.Χ.
Το 489 οδηγήθηκε σε δίκη επειδή δεν μπόρεσε
να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στο δήμο,
να νικήσει δηλαδή τους Πάριους,
οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Περσών.
Ο Ξάνθιππος, ο πατέρας του Περικλή,
ήταν κατήγορος στην δίκη εκείνη και είχε
προτείνει να τον ρίξουν στο βάραθρο.
Μετά από επέμβαση του επιστάτη των πρυτάνεων
σώθηκε, αλλά καταδικάστηκε να πληρώσει
πρόστιμο 50 τάλαντα.
Στο μεταξύ ο Μιλτιάδης πέθανε από τα τραύματα
από τον πόλεμο στην Πάρο το 489 π.Χ.
Ο γιος του Κίμων κληρονομώντας
την θέση του πατέρα του στο δεσμωτήριο
κατάφερε να πληρώσει το πρόστιμο
είτε με τα χρήματα του πλούσιου συζύγου
της αδελφής του είτε με την προίκα της νύφης
που του προξένεψε ο Θεμιστοκλής για να τον βγάλει
από το οικονομικό αδιέξοδο.
Σήμερα η κλοπή του δημοσίου χρήματος έχει μια
ασφαλιστική δικλείδα. Την παραγραφή! Έτσι ουδείς,
μέχρι σήμερα, πλήρωσε για μίζες, χρηματιστήριο,
ομόλογα, κλπ. Για τον απλό πολίτη υπάρχει παραγραφή;
Για την παραμικρή κατάχρηση πάει φυλακή!
Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον πολιτικό;
Αν ίσχυε το ίδιο και για τον πολιτικό δεν θα συνέβαινε
καμία κατάχρηση και τα οικονομικά της χώρας θα ευημερούσαν.
Στην αρχαία Ελλάδα οι άρχοντες εκλέγονταν με κλήρο
και στο τέλος της θητείας τους λογοδοτούσαν.
Οι παραβάτες τιμωρούνταν αυστηρά…
Σήμερα υπάρχει ατιμωρησία. Ο λαός απλώς ψηφίζει.
Δεν αποφασίζει.
Στην αρχαία Ελλάδα, παρά την παρουσία
και τότε των δημαγωγών, λειτουργούσαν οι νόμοι και
υπήρχαν ασφαλιστικές δικλείδες ακόμη
και για το σημαντικότερο στοιχείο που χαρακτήριζε
την αθηναϊκή δημοκρατία.
Την ελευθερία του λόγου και το «Τις αγορεύειν βούλεται;».
Ο Αισχύνης, μάλιστα, στον λόγο του «Κατά Τιμάρχου» (27, 1, 32, 8) καθορίζει εκτός των άλλων
με περισσότερες λεπτομέρειες και την επιθυμία
του νομοθέτη σχετικά με το ποιοι πρέπει να
ομιλούν ενώπιον του λαού και ποιοι όχι.
Γνωρίζουμε ότι όλοι οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας
είχαν το δικαίωμα να πάρουν το λόγο και να
ομιλήσουν ελεύθερα ενώπιον του λαού εκφράζοντας
την γνώμη τους πάνω στα θέματα που συζητούσαν.
Έτσι, η ελευθερία του λόγου ήταν ένα από τα
σημαντικότερα επιτεύγματα των
αρχαίων μας προγόνων, πράγμα αδιανόητο
για όλους τους άλλους λαούς.
Όμως, δύο βασικά σημεία γύρω από αυτό
το θέμα είναι σχεδόν άγνωστα. Αυτά είναι:
Η απαγόρευση της ομιλίας σε άτομα τα οποία
δεν είχαν ηθικές αρχές και η ύπαρξη στο
ελληνικό λεξιλόγιο τεσσάρων βασικών λέξεων
οι οποίες σήμαιναν ελευθερία λόγου:
Οι λέξεις αυτές είναι: ισηγορία, ισολογία,
παρρησία και ελευθεροστομία.
Τα άτομα στα οποία απαγόρευαν την ομιλία
στην Εκκλησία του Δήμου ήταν εκείνα που
δεν είχαν ηθικές αρχές. Τέτοια άτομα
ήταν αυτά που χτυπούσαν και παραμελούσαν
τους γονείς τους, αυτά που αρνήθηκαν να
στρατευθούν υποστηρίζοντας στις κρίσιμες
στιγμές την πατρίδα τους, αυτά που λιποτάκτησαν,
αυτά που κατασπατάλησαν την πατρική κληρονομιά
και άλλα. Αυτό σημαίνει ότι παρακολουθούσαν
την ηθική συμπεριφορά των πολιτών επιμελώς.
Ο απλός πολίτης ετιμάτο εξίσου με
οποιοδήποτε μεγαλόσχημο ή αξιωματούχο.
Σήμερα λέμε μεγάλα λόγια για, δήθεν, ισότητα
όλων των πολιτών, αλλά στο βάθος δεν το πιστεύουμε.
Είναι γνωστά όσα συνέβησαν με τον Ντομινίκ Στρος Καν.
Τότε μεγαλόσχημος Έλληνας πολιτικός αναρωτήθηκε
και απόρησε: «ακούς εκεί, να τον μεταχειριστούν
σαν απλό πολίτη;»…
Δηλαδή ο απλός πολίτης είναι σκουπίδι και
μπορούμε να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Να τον τραβάμε στα δικαστήρια, να τον φυλακίζουμε
και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Και το σημαντικότερο να λέγονται αυτά από ανθρώπους που εμφανίζονται ως κάργα δημοκράτες…
Ανάμεσα στα άλλα έχουμε και την «απόρρητη ψηφοφορία». Συχνά βλέπουμε να γίνεται ένα είδος σφυγμομετρήσεων
και δημοσκοπήσεων, τα λεγόμενα «γκάλοπ».
Είναι οι τηλεφωνικές σφυγμομετρήσεις.
Αρχίζουν, λοιπόν, οι ερωτήσεις. «Ποιο κόμμα νομίζετε
ότι θα κερδίσει τις εκλογές;». «Ποιον θεωρείτε σπουδαιότερο πολιτικό αρχηγό;». «Αν γινότανε τώρα εκλογές,
ποιο κόμμα θα έβγαινε;». «Τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές, τι προτίθεσθε να ψηφίσετε τώρα;» κλπ.
Όμως, αυτός είναι ένας έμμεσος τρόπος να γνωρίζει
το σύστημα τι ψηφίζει ο καθένας. Η ψηφοφορία,
λοιπόν, μπορεί να είναι μυστική, αλλά το τι ψηφίζει
ο καθένας είναι ήδη γνωστό από πριν,
ελέω τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων.
Οι λίστες που δημιουργούνται σχετικά με τις προτιμήσεις
των πολιτών πωλούνται σε κόμματα, βουλευτές, κλπ.
για να δημιουργήσουν την εκλογική πελατεία.
***
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές, εφόσον
διαπιστώνουμε ότι οι πυλώνες πάνω στους
οποίους στηριζότανε το Έθνος μας σιγά – σιγά και
μεθοδικά ένας – ένας αποκόπτονται.
Η ιστορία διαστρεβλώνεται και παραποιείται,
ο πολιτισμός μας αφήνει αδιάφορους και τόσα άλλα.
Και μέσα σ’ αυτά δεν έχουμε καταλάβει ότι η
τακτική των εκάστοτε κοσμοεξουσιαστών
είναι το divide et impera = διαίρει και βασίλευε…
Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Έλληνες,
αλλά στους κάθε είδους αλλοδαπούς λαθρομετανάστες,
στους διεθνείς τοκογλύφους, στην τρόικα,
στους πασίγνωστους «γνωστούς άγνωστους»,
τους οποίους γνωρίζουν, αλλά αδιαφορούν.
Η ανασφάλεια που υπάρχει στον κόσμο είναι
φοβερή. Οι κλοπές, οι ληστείες, οι επιθέσεις,
είναι καθημερινό φαινόμενο. Οι πολίτες
αισθανόμενοι ανυπεράσπιστοι απειλούν να
πάρουν τον νόμο στα χέρια τους.
Έτσι, δημιουργείται η αίσθηση της αναρχίας.
Ο μεγάλος τραγικός ποιητής Σοφοκλής
γράφει στην «Αντιγόνη» στ. 672 «αναρχίας δε μείζον ουκ έστι κακον» (δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από την αναρχία).
Και συνεχίζει προφητικά να γράφει:
Αυτή είναι που καταστρέφει τις πόλεις και κάνει
ανάστατους τους οίκους.
Ο Ίων Δραγούμης (1878-1920), ο σπουδαίος
αυτός Έλληνας πνευματικός καθοδηγητής
στο έργο του «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες»
γράφει: «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως
αυτός πρέπει να σώση το έθνος του.
Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους του,
αυτός πρέπει να το σώση. Λίγοι όμως ξέρουν πως
γεννήθηκαν τέτοιοι, πως αυτοί θα το σώσουν,
αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα
μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους και, αν δεν
ήμουν εγώ δεν θα ήταν κανένας άλλος που να το σώση
ή να μη κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι
μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας».
Έτσι πρέπει να σκεπτόμαστε όλοι. Έτσι σκεπτότανε
οι Μαραθωνομάχοι και νίκησαν τους Πέρσες…
Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου