ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ = ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ!!!

Μέσο ελέγχου και «βαλβίδα ασφαλείας»
για τη διαιώνιση τής κυριαρχίας των εξουσιαστών
Ο φορέας τού συνδικαλιστικού πνεύματος έχει εξ ορισμού αποδεχθεί την υλική εξάρτησή του από τον εργοδότη του -κράτος ή ιδιώτη- και δεν αποσκοπεί στην απόκτηση παραγωγικής αυτεξουσιότητας. Συνδικαλίζεται με μοναδικό σκοπό να βελτιώσει οπωσδήποτε μέσα στα πλαίσια τής οικονομικής του εξαλλοτρίωσης τις υλικές παροχές, που τού παραχωρεί κάποιο -απαραίτητα- αφεντικό.

Συνδικαλιστική δράση, που επιδιώκει την αποτίναξη τής υλικής υποδούλωσης τού ατόμου από τους πάτρωνές του και την αποκατάσταση τής παραγωγικής του ελευθερίας και αυτενέργειας είναι εντελώς ασυμβίβαστη προς την έννοια τού συνδικαλισμού.

Ο όρος «συνδικαλιστικές ελευθερίες» αποτελεί σχήμα οξύμωρο και στερείται περιεχομένου, εφ΄ όσον όχι μόνον δεν έχει σχέση με την ελευθερία των ατόμων, αλλά αντίθετα προϋποθέτει την οικονομική δουλεία τους.

Επομένως, ο συνδικαλισμός προϋποθέτει τη δογματική διάκριση των ανθρώπων σε παραγωγικά ελεύθερους και σε παραγωγικά κατευθυνόμενους.

Η λειτουργία τού συνδικαλισμού συμπίπτει με τη ρύθμιση, τη «μεθόδευση» των σχέσεων των δύο αυτών κατηγοριών και τέλος, σκοπός τού συνδικαλισμού δεν είναι η κατάργηση, αλλά κάποιος «διακανονισμός» τής διάκρισης αυτής.

Ο συνδικαλισμένος -άτομο ή όμάδα- μοιάζει με το δεμένο σκύλο, που γαβγίζει και περιστρέφεται γύρω από το σημείο, όπου είναι προσαρτημένη η αλυσίδα του, όχι για να απελευθερωθεί,

αλλά για να υποχρεώσει τον κύριό του να τού ρίξει τροφή. Κι αφού ο σκύλος δεν αγωνίζεται για να σπάσει τα δεσμά, κατά λογική αναγκαιότητα στην αποκλειστική διάκριση τού κυρίου παραμένει το αν και πόση τροφή θα εξασφαλίσει ο δεσμώτης.



 Μ΄ άλλα λόγια, απʼ τη διάθεση τού εργοδότη και τις δυνατότητές του να κάνει παραχωρήσεις από τα «πλεονάσματά» του εξαρτάται το τί θα «πετύχει» η συνδικαλιστική δράση και όχι από την ίδια την συνδικαλιστική δράση.

Απόδειξη τής μή εμφανούς από πρώτη όψη διαπίστωσης αυτής είναι το γεγονός, ότι οι μακροχρόνιοι συνδικαλιστικοί αγώνες, που διεξήχθηκαν σ΄ όλες τις χώρες από τότε, που «ανακαλύφθηκε» ο συνδικαλισμός έως σήμερα, όχι μόνο δεν μείωσαν το άνοιγμα μεταξύ τού εισοδήματος των παραγωγικά αυτεξούσιων (τής εργοδοσίας) και τού εισοδήματος των εξαρτημένων (των εργαζομένων), αλλά αντίθετα, ως γνωστόν, το άνοιγμα αυτό διευρύνθηκε και διευρύνεται συνεχώς.

Άλλωστε, και αν ακόμη η συνδικαλιστική δράση φέρει κάποιο άμεσο θετικό αποτέλεσμα για τους δρώντες, οι εργοδότες τούς το αφαιρούν έμμεσα με πολλούς τρόπους (πληθωρισμός, νομικές φαλκιδεύσεις κ.λπ.).

Η αλήθεια αυτή έχει πολιτική απόδειξη: το γεγονός, ότι ο συνδικαλισμός σʼ όλες τις χώρες όχι μόνο δεν καταπολεμείται από την εξουσία,
αλλά αντίθετα ενισχύεται και υποστηρίζεται.
Σε όλα τα συντάγματα και σʼ όλες τις νομοθεσίες η νομολογία, που αφορά στη θεσμική κατοχύρωση

και θεμελίωση τού συνδικαλισμού κατέχει σημαντική θέση («συνδικαλιστικό δίκαιο»), συχνά μάλιστα η ένταξη στα συνδικάτα των παραγωγικά υπόδουλων είναι υποχρεωτική από το νόμο. Από βραδίς το Στράτο
τον πιάσαν δυο καλοί,
τού λεν στο συνδικάτο να πάει να γραφτεί.
Έλα γρήγορα βρε Στράτο,
να γραφτείς στο συνδικάτο.












 

Με μπαγλαμάδες και μπουζούκια

η Ρωμιοσύνη προπαγανδίζει το συνδικαλισμό της.

Είναι φανερό, ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί απαραίτητο οργανικό στοιχείο για την επιβίωση τής σύγχρονης κρατούσας τάξης πραγμάτων και τη διαιώνιση τής κυριαρχίας των εξουσιαστών λειτουργώντας κατά κάποιο τρόπο σα μέσο ελέγχου και «βαλβίδα ασφαλείας. (Δ.Λ.)




ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ